به باغ همسفران


صدا کن مرا صدای تو زیباست.

صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است که 
در انتهای صمیمیت حزن میروید.
در ابعاد این عصر خاموش من از طعم تصنیف 
در متن ادراک یک کوچه تنهاترم.
بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است 
وتنهایی من شبیه خون حجم تو را پیش بینی نمیکرد
و خاصیت عشق اینست.

کسی نیست
بیا زندگی را بدزدیم
آنوقت میان دو دیدار قسمت کنیم 
بیا باهم از حالت سنگ چیزی بفهمیم
بیا زودتر چیز ها راببینیم
ببین,عقربک های فواره در صفحه ی ساعت حوز زمان را به گردی بدل میکنند
بیا آب شو مثل یک واژه در سطره خاموشیم
بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را

سهراب سپهری

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است

و

بدترین دلتنگی آن است که کنار او باشی ولی بدانی هرگز به او نخواهی رسید.

خوش     کرد   یاوری  فلکت روز داوری           چون شکر چون کنی و چه شکرانه آوری

آن کس که اوفتاد خدایش گرفت دست           گو  بر  تو  باد  تا غم  افتادگان      کنی

در کوی عشق شوکت شاهی نمیخرند          اقرار  بند گی کن  و   اظهار       چاکری

ساقی به مژدگا نی عیش از درم درآی           تا یکدم  از دلم   غم  دنیا   به  در   بری

درشاهراه جاده و بزرگی خطر بسی است      آن به کز این گریوه   سبک   بار   بگذری

سلطان وفکرلشگرو  سودای تاج و گنج           درویش  و   امن  خاطر  و  کنج   قلندری

یک حرف  صوفیا نه  بگویم  اجاز تست            ای نور دیده صلح به  از  جنگ  و  داوری 

نیل مراد  بر حسب فکر و  همت  است             از  شاه  نذر  خیر و  ز   توفیق     یاوری

                                 حافظ غبار فقر و  قناعت  ز  رخ  مشوی

                                کاین خاک بهتر از عمل کیمیاگری است

ما بیغمان مست دل از دست داده ایم         همراز عشق و همنفس جام باده ایم

بر ما بسی کمان ملامت   کشیده اند          تاکار خود ز   ابروی جا نان گشاده ایم

ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده ای       ما آن شقایقیم  که  با  داغ    زاده ایم

پیر مغان ز   تو به ما  گر  ملول  شد          گو باده صاف کن که به عذر ایستاده ایم

کار از تو می رود مددی ای دلیل راه            کانصاف میدهیم وز  راه   او  فتاده  ایم

چون لاله می مبین و قدح در میان کار          این داغ بین که بر دل خونین نهاده ایم

                            گفتی که حافظ این همه رنگ و خیال چیست

                            نقش  غلط مبین  که  همان   لوح  ساده  ایم

خیز تا خرقه ی صوفی به خرابات بریم                          شطح و طامات به   بازار  خرافات     بریم

سوی رندان قلندر به ره    آورد    سفر                          دلق بسطامی وسجاده ی طامات   بریم

تا همه خلوتیان جامه صبوحی   گیرند                          چنگ صبحی به در پیر  مناجات     بریم

با توآن عهد که در وادی ایمن  بستیم                           همچو موسی ارنی گوی به میقات بریم

کوس ناموس تو بر کنگره ی عرش زنیم                         علم  عشق  تو  بر بام  سماوات   بریم

 خاک کوی تو به صحرا ی  قیامت  فردا                          همه برفرق سر از بهر  مباهات     بریم

ور نهد در  ره ما  خار   ملامت      زاهد                          از گلستانش به زندان  مکافات     بریم

شرممان باد ز پشمینه  آلوده ی خویش                        گر بدین فضل و هنر نام کرا مات    بریم

قدر وقت ار نشناسد دل  و    کاری نکند                         بس خجالت که ازین حاصل اوقات بریم

فتنه میبارد ازین  سقف مقرنس بر خیز                        تا به میخانه پناه از   همه  آفات    بریم

در بیابان  فنا   گم  شدن  آخر  تا   کی                        ره بپرسیم مگر  پی به  مهمات    بریم

                                          حافظ آب  رخ خود بر در هر سفله مریز

                                          حاجت آن به که بر قاضی حاجات بریم